Ostatnia noc roku 1990. Kraków. Bawimy się z moją od niedawna żoną na balu w Pałacu pod Baranami. Tuż przed północą ktoś ze znajomych rzuca hasło: „Na Rynek!”. Wychodzimy. Na zewnątrz tłum ludzi. W rękach butelki taniego szampana, hałas, zbiorowe odliczania, które nie chcą się ułożyć w jeden chór. Ale entuzjastyczny krzyk o północy jest już zbiorowy – krzyczymy we wciąż przenikającym wszystkich przekonaniu, że przed nami przyszłość jasna i obiecująca. Po spełnieniu toastu z gwinta obowiązkowe rozbicie butelki o płyty Rynku. Huk tłuczonego szkła staje się sygnałem do rozpoczęcia noworocznego szaleństwa – ludzie tańczą, śpiewają, improwizują jakieś węże, kółeczka. Pod Mickiewiczem ktoś rzuca się na mnie z otwartymi ramionami. Z trudem poznaję dawnego kolegę ze studiów, który przeniósł się do filmówki, ale krzyczy, że na sylwestra musiał przyjechać do Krakowa, bo taka zabawa tylko tu....