W Polsce końca lat 60. i 70. XX w. był pisarzem niemal kultowym. Jego książki rozchodziły się w takich nakładach, że żartem strofował tłumaczkę, Zofię Chądzyńską, za nadmierne ulepszanie jego prozy na użytek polskich czytelników. Najważniejsza powieść – „Gra w klasy” – stała się biblią pokolenia politycznych i obyczajowych nonkonformistów.
Gdy Julio Cortázar zmarł w 1984 r. (w paryskim szpitalu św. Łazarza), światowe media opublikowały okolicznościowe noty. Ich autorzy zwracali uwagę na jego polityczne zaangażowanie, prezentowali go jako społecznika wspierającego międzynarodowe organizacje pomocowe, zwolennika rewolucji na Kubie i w Nikaragui, podkreślali wagę jego interwencyjnych tekstów, które w ostatnim okresie życia publikował zarówno w ojczystej Argentynie, jak i we Francji.
Ale to nie była cała prawda o autorze „Gry w klasy”. To nie była nawet połowa prawdy.