– Na co naciąga?
– Aaa, zobaczy pan – odpowiedziała z tajemniczo-złośliwym uśmieszkiem. I rozeszliśmy się do swoich mieszkań.
Zaraz zwołałem rodzinę: – Słuchajcie, nikt jej nie otwiera, tylko ja. Nie wiadomo, co zrobi, może szalona. Jak spotkacie ją na schodach, nie dawać pieniędzy. Trzeba się dowiedzieć, czego naprawdę potrzebuje i dlaczego tu się znalazła.
Przez następny tydzień czujnie zaglądałem przez kuklok, zanim otworzyłem drzwi swoim czy znajomym, ale nie zadzwoniła ani razu. Na schodach też jej nie spotkałem.
Rozwiązywanie nierówności społecznych najlepiej trenować na swoim placu, wtedy abstrakcje polityki społecznej stają się jasne. „Wykluczenie” np. nie jest modnym pojęciem publicystyki zaangażowanej, ale sposobem, w jaki przyzwoici, bezradni ludzie chcą szybko pozbyć się z oczu człowieka, którego stan, sytuacja, wygląd i bezwyjściowość kompromitują...