Kapitan wybudził Jonasza ukrytego gdzieś w ładowni: „Dlaczego śpisz? Wstań, wołaj do swojego Boga! Może Bóg wspomni na nas i nie zginiemy” (Jon 1, 6). Marynarze tymczasem, chcąc wiedzieć, kto ponosi odpowiedzialność za nieszczęścia, rzucili losy. Padło na Jonasza. To on miał być przyczyną tragedii.

W Biblii kilka razy czytamy o rzucaniu losów. Pierwsze takie zdarzenie znamy z Księgi Estery. Tam wstrętny Haman losowo wybrał dzień wielkiej czystki na Żydach. Losy decydowały też o podziale ziem między plemionami w Erec Israel. Być może zdano się na przypadek, by w ten sposób zachować pewnego rodzaju rzetelność. Jedni dostali mniej, inni więcej ziemi. Jedni otrzymali żyzną, inni półpustynną. Ale decydował przypadek. Przed Namiotem Spotkania decydowała się przyszłość ludu.

Czym był los, którym grali marynarze? Przypomina wróżbę – coś, czego Hebrajczykom zwykle czynić nie...