Nasza przygoda z Bridget Jones zaczynała się tak: „57,5 kg (źle), jednostki alkoholu 3 (zdrowe i normalne), papierosy 13, jednostek tłuszczu 17 (ciekawe, czy można obliczyć zawartość jedn. tłuszczu w całym ciele? Oby nie!), zdrapki 3 (w porządku), telefony pod 1471, żeby sprawdzić, czy dzwonił Mark Darcy: 12 (lepiej)”. Niepoprawna trzydziestokilkuletnia dziennikarka, której wszyscy chcieli ułożyć życie, a ona chciała po prostu żyć: po swojemu (czyli znaleźć szalejącego za nią nieziemskiego kochanka) i zarazem tak jak wszyscy (czyli znaleźć normalnego mężczyznę, niebrzydzącego się obrączką i dziećmi).
Co krok Bridget ogłaszała swoje postanowienia „nowej drogi życia”. Że przestanie „lecieć na: alkoholików, pracoholików, związkofobów, żonatych lub mających dziewczyny, mizoginów, megalomanów, szowinistów, emocjonalnych popaprańców, pijawki i zboczeńców” oraz „wpadać w depresję z...