Badacze komunikacji publicznej zwykle są czarnowidzami. Zwłaszcza po dyskutujących politykach rzadko spodziewają się czegoś pozytywnego. I mimo tego sceptycyzmu wielu z nas jest dziś zaskoczonych dynamiką rozkładu debaty publicznej. Choć symptomy tej choroby były widoczne od lat, nie przewidzieliśmy tempa jej rozwoju. Samo pojęcie „debaty publicznej” – oznaczające całokształt publicznego rozprawiania o tym, co społecznie ważne – zostało skompromitowane i coraz częściej wywołuje ironiczne uśmieszki. Debatują tylko „pożyteczni idioci”, „pięknoduchy” albo „zdrajcy i targowiczanie”.

CZYTAJ TAKŻE:

Dariusz Rosiak: Dzięki sprawie „Bolka” być może przestaniemy uciekać przed banalną obserwacją: ludzie potrafią być jednocześnie wielcy i podli, odważni i strachliwi. Sami tacy byliśmy w historii –...