Drzewa uginają się od owoców, polany zapełniają grzybami, a rzeki znów nabierają wody. Przynajmniej tu, bo nie wiem, jak gdzie indziej. Jakby natura chciała nam wynagrodzić chaotyczną politykę gospodarczą, zabezpieczyć na długą, trudną zimę lub po prostu przypomnieć, ile jej zawdzięczamy. Niewykluczone, że chodzi też o dalekie, lecz przecież wcale niedalekie odgłosy wojny; tam, gdzie człowiek zabija, odpowiedzialność za przekazywanie życia przejmują ziemia, woda, rośliny.

Ulewa spływa po szybach i sprawia, że autostrada staje się niemal niewidoczna. Ściskając mocno kierownicę, odliczamy, ile jeszcze zostało do celu. Dopóki nie pojawią się przed nami małe czerwone światełka, nie wiadomo nawet, którym pasem jedziemy. Mimo to z deszczu raz po raz wyskakują rozpędzone auta i próbują agresywnymi błyskami torować sobie drogę. Co kilkadziesiąt kilometrów natykam się na wypadek; jeden...