Kiedy siedzę z Bogdanem w saloniku, który urządził w piwnicy, mam wzrok na poziomie trawy. To zupełnie niezwykłe, patrzeć na trawę – na ptaki, które ją przeszukują, na skradające się koty (teraz śpią, ale w pogodny dzień będą buszować) – nie z góry, ale tak, jakby moja głowa wyrastała z ziemi. Spokój, pokora, ale też spełnione marzenie, by być mniejszym, malutkim, oglądać świat z perspektywy Calineczki i przemykających między opadłymi liśćmi żuków.

„Nie wolno przywiązywać się do widoku z jednego okna”, pisał Tischner. Nawet z okna obok świat, choć niby ten sam, wygląda nieco inaczej – nie tylko jego centrum nieznacznie się przesuwa, ale zmienia się też coś na jego brzegach. Pamiętam z dzieciństwa, jak się czekało na powrót taty z pracy: przebiegaliśmy od okna w kuchni do okna w pokoju, bo nie wiadomo było, na którym przystanku wysiadł i z której strony nadejdzie. Z okna w ...