Z dwóch dramatów Bernarda-Marie Koltèsa, które miały składać się na wrocławski spektakl Michała Borczucha, ostatecznie pozostało tylko „Zachodnie wybrzeże”. Decyzja, która zapadła prawdopodobnie na etapie prób generalnych (program wciąż mówi o dwóch częściach i dwóch obsadach), okazała się słuszna: dwugodzinny spektakl jest jak zamknięty system luster, w których odbijają się i mnożą poszczególne wątki, i nie potrzebuje dodatkowego kontekstu. Z pierwszej części („Podróż na pustynię”) pozostała swoista instalacja, która otwiera spektakl: wchodzimy na scenę i, stając w kręgu, przyglądamy się grupie ekscentrycznie ubranych i pomalowanych aktorów, skupionych wokół fortepianu. Borczuch momentalnie konfrontuje widzów z aktorami i aktorów z widzami, więc gdy za chwilę zajmiemy miejsca na widowni, będziemy już niejako w środku przedstawienia.
W dalszej części nikt nie ogląda się na...