Dzieci z domu dziecka w Szamocinie, autystycy, teraz niewidomi – od kilku lat Michał Borczuch robi spektakle, w których obok aktorów zawodowych zatrudnia aktorów nieprofesjonalnych. Nie ma w tym nic niezwykłego, praktyka ta jest znana i nierzadko stosowana – a jednak Borczuch osiąga na tym polu niezwykłe efekty.
Nie chodzi mu o protekcjonalny gest zbliżenia niewidomych do naszego świata, ani nas do świata niewidomych. Przeciwnie: chodzi o relatywizację naszego świata przez doświadczenie nie-z-tego-świata.
„Szczekanie psa było jak otwarcie pierwszych dni do mojego nowego życia, do życia w ciemności” – tymi słowami Janusz Kamiński (Filemon) kończy swoją autobiograficzną opowieść o utracie wzroku. Schodząc za kulisy, zderza się z ogromną, wypełniającą całą czeluść sceny czarną dmuchaną kulą: czarnym słońcem – po czym, wytyczając szlak białą laską, schodzi ze sceny. Ten...