pobożny lud nadwiślański kocha się dziś w ekskomunikach i anatemach, w oburzeniu świętym i zgorszeniu. Wierze chce dawać świadectwo przez demonstrowanie, pikietowanie, blokowanie, haseł skandowanie, buczenie, gwizdanie, transparentami wymachiwanie, wyzwisk ciskanie, petard rzucanie i gremialne odmawianie różańców. Jeszcze miesiąc, może dwa, góra trzy – a katolicki arsenał protestu poszerzy się o palenie opon i budowę prowizorycznych barykad. A potem, któż to wie – może lud ujmie w swe krzepkie dłonie kamienie i pały, żeby w końcu wymierzyć sprawiedliwość tym, co perfidnie szydzą z Cieśli i na cześć Jego nastają.
Widzisz, drogi Piołunie, przed laty mierził mnie widok tych starych kobiet stojących przed kinem. W wysuszonych dłoniach obracały wytarte paciorki, a ich zwiędłe usta poruszały się bezgłośnie w rytm Zdrowasiek. Zgoda – protestowały przeciw filmowi, którego nie widziały...