Kości zostały rzucone. Już bez szans na krok w tył. Jeżeli w naszym pięknym kraju zaczyna się głosić z całą powagą, że uchodźców trzeba wystrzegać się jak ognia, bo przywloką tu śmiertelne choroby i groźne pasożyty – diabeł może iść na zasłużony urlop. Dalszy bieg rzeczy zdaje się równie nieuchronny niczym śmierć i podatki.

Przy okazji jednak – drogi Piołunie – chciałbym zwrócić Twą uwagę na inny aspekt całego zagadnienia. Czy zauważyłeś pewną przedziwną właściwość nadwiślańskiego Kościoła? Gdy powinien gryźć się w język bądź w grę wchodzą kwestie błahe i trzeciorzędne – bez przerwy grzmi, mnożąc apele, odezwy i komunikaty. Na zapleczu zaś karna armia kaznodziejów i publicystów od razu zaczyna wałkować temat od brzasku do zmierzchu. Kiedy natomiast głos nadwiślańskiego Kościoła jest niezbędny; gdy bić potrzeba w wielki dzwon; gdy podważa się bądź ośmiesza samo sedno nauk...