Ósmy lutego, pełnia. Ogromny Śnieżny Księżyc, jak go nazywali rdzenni mieszkańcy Ameryki, daje się podziwiać z każdego miejsca w Polsce, ale tu, gdzie stoję, mam wrażenie, że gdybym trochę bardziej wyciągnęła rękę, mogłabym go dotknąć.

Musiałabym jednak wyjąć tę rękę z wody, co – znam swój organizm – stanowiłoby wstęp do wyjścia na brzeg, a ja chcę zostać jak najdłużej, więc nie, nie sięgam po księżyc. A jednak nie potrafię się powstrzymać, muszę jakoś uczcić tę wspaniałość, więc odłamuję kawałek cienkiego lodu, którym pokryte jest jezioro, i przyglądam się księżycowi przez tę taflę. „Jaki piękny” – mówię i podaję ten improwizowany okular kolegom zanurzonym obok mnie. Biorą, patrzą, ktoś zaczyna się trząść, w końcu jesteśmy tu już dobry kwadrans, wychodzimy.

Nasze jeziorko wylało, więc w błocie po kolana wędrujemy do stojącej kilkadziesiąt metrów dalej mobilnej sauny....