Kiedy w połowie marca, wraz z nastaniem epidemii, via mail, Face­book, a niekiedy telefon zaczęły spływać kolejne informacje o odwołaniu moich spotkań autorskich czy warsztatów, sądziłam, że straciłam główne źródło utrzymania.

W ciągu trzech miesięcy, jak wyliczyli eksperci, z aspirującej do niższej klasy średniej przedstawicielki mało prestiżowego, ale zawsze wolnego zawodu miałam stać się bezdomną z niespłaconym kredytem we frankach. Nie mogąc pójść zbadać terenu osobiście – jak uzasadniłabym taką konieczność krążącym po okolicy patrolom? – w myślach przywoływałam mijany na spacerach z psem zaciszny zakątek pod nieodległym mostem Północnym i aranżowałam go na potrzeby własne, moich zwierząt i dzieci.

Zastanawiałam się, czy komornik pozwoli mi zabrać rower stacjonarny, a jeśli tak, to do czego go podłączę. Rozważałam, póki jeszcze miałam jakieś pieniądze na koncie,...