Dzień Michaela Uricha zaczyna się zwyczajnie: poranna toaleta, śniadanie, modlitwa i nauka Talmudu. Potem zakupy, drobne porządki w pustym mieszkaniu pełnym pamiątek. Krótki spacer hałaśliwymi uliczkami miasta Bene Berak do biura, w którym przez kilka godzin będzie przyjmował wizyty podobnych do niego, udzielając im wskazówek najlepiej, jak potrafi. Czasem wyjdzie do jakiejś szkoły albo instytucji i będzie opowiadał, przeżywając na nowo to, co spotkało go 80 lat temu.

Potem wróci do pustego mieszkania, wciąż pełen emocji. Wypowie na głos: „Hej, Siri, zadzwoń do mojego syna”. Choć w tej chwili mógłby też: „Siri, jak to możliwe, że przeżyłem? Czemu sześć milionów? Co z mamą, z tatą? Hej, Siri, słyszysz mnie?”. „Nie znalazłam odpowiedzi na to pytanie” – mogłaby odpowiedzieć metalicznym głosem. Przyjąłby to z pokorą.

PRZECZYTAJ TAKŻE:
...