Trzeba by zacząć od jednej sceny. Zimny, grudniowy dzień, niewielki plac, niewielki targ. Ludzie już się rozchodzą i w ogóle czas pożegnań. Ale jeszcze te swetry wiszące na jednym straganie; nadspodziewanie ładne, oczy ku nim nieśmiało nawracają, raz, drugi; nie sposób nie dostrzec wyrazu zaciekawienia przykrytego obojętną miną. Niedobra chwila dla zakupów, te wątpliwości, te pieniądze, te rozstania na dłuższy czas, ten przenikliwy chłód. Lecz pragnienia rodzą się czasami przeciw wszystkiemu, żeby postawić tamę smutkowi, albo i rozpaczy. Sweterek więc ściągnięty z wieszaka, kurtka odwieszona, i teraz, nagle, to drżenie. Drżenie podbródka, drżenie rąk, które sweter wciągają przez szyję, drżenie idące przez całe ciało, nadmierne, niepowstrzymane.

To nie są dreszcze tylko z zimna; również z przejęcia, ze wstydu, z poczucia niestosowności i bezbronności, z niewinnej głębi siebie...