Paręnaście dni temu Manuel Valls, premier Francji, opowiadając podczas wywiadu telewizyjnego o swych reakcjach na zamachy 13 listopada, rzucił takie słowa: „Już dawno tak się nie nawaliłem winem. Bardzo dawno. Pić wino to sztuka życia, wspaniale jest napić się wina”. „Oczywiście – dodał premier po chwili – umiarkowanie, jak to jest napisane w reklamach”.
Premier pozostał wierny paryskiej tradycji: historię zalejemy szampanem, zasłonimy befsztykami; naszą siłą jest nasza sztuka codzienności, nasza nieposkromiona zmysłowość, nasza pochwała wrażeń ulotnych. Hasłem Paryża stało się po listopadowych zamachach łacińskie porzekadło „Fluctuat nec mergitur”, w wolnym przekadzie: „Dryfuje, lecz nie tonie”.
Nic bliższego francuskiej sztuce życia, Francji, która nie tonie, niż jej zmysłowy świat malowany przez Jeana-Honoré Fragonarda (1732–1806). Wystawa jego obrazów...