Nie jest to mądrość profesorska, głoszona ex cathedra, wypowiadana bez wątpliwości co do rzeczy i co do siebie. Pierwsze zdanie eseju „Czas piękna” brzmi przecież: „Czym jest muzyka? Pytania najprostsze bywają najtrudniejsze...”. I dalej: „Czym jest piękno? Zrezygnujmy z jego definicji”. A nie chodzi tu o unik, bo zaraz potem następuje egzegeza prezentowana punkt po punkcie, metodą klasycznej filozofii, rozpoczęta od szczegółowej analizy pojęć elementarnych.

Bywało, że teksty Stróżewskiego porażały ładunkiem erudycji. Pamiętam szkic o arche, który drukowaliśmy przed laty w „Res facta”. To było wspaniałe, ale sprawiało wrażenie naukowej wirtuozerii, jakiejś nauki dla nauki. W książce, o której mowa, nawet w studium o formie, dlatego wprowadza Stróżewski czytelnika w skomplikowanie i zawiłości istniejących poglądów, żeby owe zawiłości rozplątywać i myśl doprowadzać do pointy....