Niezależnie od statuetek, a „Dom z drzazg” ma ich już trochę na koncie, film Simona Lerenga Wilmonta jest dziełem wyjątkowym, bo zajął się Ukrainą, zanim stało się to modne na Zachodzie. I nie był to pierwszy raz, kiedy duński reżyser odwiedził okolice donbaskiego frontu, zwracając kamerę na najmłodszych. W 2017 roku nakręcił dokument „A w oddali ujadały psy”, o tym prawdziwym domu, który podczas wojny przestaje być bezpiecznym miejscem. Niedługo później, w okolicach Lisiczańska w obwodzie ługańskim, sportretował małych mieszkańców instytucji będącej ich domem przejściowym. Czy wrócą wreszcie do swoich rodzin, czy trafią do sierocińca? Tymczasowość i związana z nią niepewność wyznaczają emocjonalną temperaturę filmu, lecz z dzisiejszej perspektywy najsilniej przemawia zawarta w nim nadzieja.