Sztuka innuenda

Donald Trump jest niewłaściwą odpowiedzią na prawdziwe problemy Amerykanów.

12.08.2016

Czyta się kilka minut

​Przeciwnika ma wyjątkowo wygodnego, uwikłanego, establishmentowego, petryfikującego system w stopniu potencjalnie zastraszającym – ale fakt, że Hillary Clinton jest Clinton, jest Clinton, jest Clinton, fakt ów niezbity, niestety, Trumpa nie czyni nawet odrobinę wiarygodniejszym. Parafrazując Bursę: Boże, dobrze, że nie stworzyłeś mnie Amerykaninem.

Na szczęście u nas, w kraju Wiślan i Lechitów, sytuacja jest zdrowa (albo przynajmniej „zdrowiejąca”), prujemy ekspresową drogą sanacji, multikulti nie działa, bośmy mu nie dali szansy zadziałać, a władza spoczywa bezpiecznie w rękach odpowiedzialnych, których to rąk usta nie wypowiedzą niczego, co może spowodować lawinę, raczej mocno ugryzą się w polski język.

Nie to, co w Stanach. Ostatnio np. kandydat na najpotężniejszego człowieka świata powiedział, że jeśli przegra, to znaczy, że wybory prezydenckie zostały sfałszowane. Kilka dni później dorzucił, że jeśli jego przeciwniczka zostanie prezydentem i nominuje nieodpowiednich sędziów, to uzbrojeni Amerykanie powinni coś z tym zrobić. Takie zdanko, żarcik, być może, wszak czego jak czego, ale poczucia humoru Trumpowi nie brakuje, więc w kraju Kennedych wszyscy zgodnym chórem buchnęli śmiechem, którego salwy długo jeszcze niosły się po Bible Belt.

Aluzyjka, sugestyjka, napomknienie na marginesiku, niedopowiedzonko, półsłówka. Mistrzem literackiego opisu tego rodzaju dyskretnego szerzenia paranoi jest późny Choromański, ale generalnie kojarzy się to kafkowsko, i nie bez kozery – nawet jeśli (w co trudno uwierzyć) Donald Trump nie czytał powieści Michała Choromańskiego, to z pewnością dorobek Franza Kafki ma w małym palcu, z którego regularnie wysysa swoje medialne wrzuty dla twardego elektoratu.

Uwielbiając samego siebie z godną podziwu wzajemnością, Trump nie zaniedbuje również i wyznawców, tumaniąc ich do imentu, czasem mimowolnie. Nawija jak postrzelony. Gdyby Złoty Cielec potrafił mówić, gadałby jak Trump, Trump Donald, Macdonald Trump.
A w następnych wyborach prezydenckich w Polsce wystartuje Max Kolonko. I powie nam, jak jest. ©

Dziękujemy, że nas czytasz!

Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →

Dostęp 10/10

  • 10 dni dostępu - poznaj nas
  • Natychmiastowy dostęp
  • Ogromne archiwum
  • Zapamiętaj i czytaj później
  • Autorskie newslettery premium
  • Także w formatach PDF, EPUB i MOBI
10,00 zł

Dostęp kwartalny

Kwartalny dostęp do TygodnikPowszechny.pl
  • Natychmiastowy dostęp
  • 92 dni dostępu = aż 13 numerów Tygodnika
  • Ogromne archiwum
  • Zapamiętaj i czytaj później
  • Autorskie newslettery premium
  • Także w formatach PDF, EPUB i MOBI
89,90 zł
© Wszelkie prawa w tym prawa autorów i wydawcy zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów i innych części czasopisma bez zgody wydawcy zabronione [nota wydawnicza]. Jeśli na końcu artykułu znajduje się znak ℗, wówczas istnieje możliwość przedruku po zakupieniu licencji od Wydawcy [kontakt z Wydawcą]
Reżyser teatralny, dramaturg, felietonista „Tygodnika Powszechnego”. Dyrektor Narodowego Teatru Starego w Krakowie. Laureat kilkunastu nagród za twórczość teatralną.

Artykuł pochodzi z numeru TP 34/2016