Jakby każdy chciał sfotografować swojego Wykluczonego, jakby stało się to obowiązkiem, nakazem, obsesją. Ale może tak musi być - może tylko wtedy, gdy oglądniemy jeden po drugim te skrawki życia bez prawa do zasiłku, te dni organizowane wokół pustawego gara, dotrze do nas siła rażenia recesji.

Nie pamiętam konkursu, w którym byłoby tyle filmów przygnębiających. Stąd efekt gombrowiczowskiego żuczka - widząc dziesiątki wyciągniętych po pomoc rąk staję się bezradny, bo gdzieś jest punkt graniczny, ten pierwszy, któremu nie pomogę. Zebrzących jest tak dużo, że - choć zostali zepchnięci na śmietnik przez system promujący konkurencyjność, choć odmówili stawania w szranki, z własnej woli lub z braku kompetencji - teraz muszą konkurować na własnym żebraczym poletku. Koszmar.

Takie mnie gryzły uczucia po kolejnych projekcjach: każdy obnosił swojego napiętnowanego, w kolejce po...