Przed rokiem na festiwalu w Karlowych Warach zachwycałem się “Słoniem" Gusa van Santa, pokazywanym tuż po zdobyciu canneńskiej Złotej Palmy. Zachwycałem się zupełnie niespodzianie, bo amerykański twórca do tej pory dał się poznać jako mało zajmujący reprezentant tak zwanego ambitnego skrzydła Hollywood. Nagły i radykalny zwrot (zapoczątkowany filmem “Gerry") w stronę sztuki długich ujęć, niespiesznej i pozornie chaotycznej narracji, w stronę kina niemal kontemplatywnego kazał mi domyślać się u van Santa jakiejś wyrazistej inspiracji, jakiegoś naznaczenia dziełem jednego z mistrzów filmowej awangardy.

Kiedy obecny na pokazie twórca przyznał się, że w istocie czerpał natchnienie ze sztuki filmowej legendarnego reżysera węgierskiego, natychmiast przyszła mi do głowy estetyka Miklósa Jancsó, autora “Gwiazd na czapkach". Ale van Sant wypowiedział inne, zupełnie mi...