W dzieciństwie, kiedy wracałem z rodzicami na Śląsk otumaniony górskim powietrzem po dwóch miesiącach wakacji, ojciec otwierał szybę w samochodzie i pytał "poznajesz?", a ja zaciągałem się wyziewami pobliskich zakładów koksochemicznych i czułem ukojenie dziecka, które odnajduje zapachy domostwa. To był mój ukochany smród. Nocami kołysały mnie do niespokojnych snów zgrzyty dźwigów i pomruki maszyn, dobiegające jak jęki niewydojonych krów z pobliskiej Huty Batory. To był mój ukochany hałas. Wczesne ciemności zimowych popołudni rozświetlał ogień z wielkiego pieca Huty Kościuszko, doskonale widoczny z trasy tramwaju Chorzów-Bytom, grzaliśmy się samym jego widokiem, zahipnotyzowani tymi wątpiami wielkiej fabryki z płótna Adolfa Menzla. To był mój ukochany blask. Czułem, że śląska konurbacja, to wielomiasto bez końca, z horyzontem nadziewanym kominami i szybami, bez pól, gór i...