Rozumni rodzice posłali mnie do neutralnej zerówki, ale była to tylko krótka ulga w histerii niedopasowania i niepewności, czy jestem już starszy, czy wciąż młodszy. Książki dawały szansę przekroczyć biologiczne ograniczenia. Większość bohaterów była starsza. Można było błyskawicznie starzeć się wraz z nimi. Jako 13-latek chłonący „Trzech muszkieterów”, byłem 18-letnim d’Artagnanem, który podbijał Paryż i świat. Za tydzień, kiedy wypożyczyłem drugą część, miałem już 42 lata i jego gorzką mądrość; kończyłem lekturę „Wicehrabiego de Bragelonne” jako wypalony 67-latek, bez przyjaciół, który ginie od przypadkowej kuli odbierając tytuł marszałka Francji. Dzięki czytaniu mogłem być w każdym wieku, podobnie jak dziś, kiedy większość ulubionych postaci literackich jest młodsza, czyli taka sama na zawsze, zamknięta w literaturze jak owady w bursztynie.

Podwórka nie dało się jednak...