MAŁGORZATA NOCUŃ: Od kilku miesięcy nie miałeś czasu na rozmowę. Jesteś wciąż w drodze: z Charkowa na front albo do szpitali z lekami i opatrunkami. Wieczorami piszesz posty na Fecebooku. Prosisz o pomoc w zakupie samochodów i kamizelek kuloodpornych dla armii.

SERHIJ ŻADAN: Dla mnie czas się zatrzymał. Ostatnie pół roku zlało się w jeden bardzo długi dzień. O świcie, 24 lutego, kiedy Rosja napadła na mój kraj, ulice wciąż zasypane były śniegiem. Pierwsze bombardowania wspominam jako prawdziwe piekło. Ale wojna jest zdradliwa – choć konflikt nie traci na sile, człowiek się do niego przyzwyczaja. Trochę obojętnieje. Przyszła wiosna, z nią odwilż i w końcu nastąpiło upalne lato, które wciąż trwa, podobnie jak mój długi wojenny dzień. Czekam na zmierzch.

Bardzo ostrożnie spoglądam wstecz. W pamięci przewijają się nie poszczególne dni, ale towarzyszące mi...