W przyświątynnym gwarze, wśród radości wypełniającej serca pielgrzymów, w poczuciu życiowego spełnienia Symeona, do Maryi zostają skierowane tajemnicze słowa, które brzmią niczym zgrzyt żelaza po szkle. Zapowiedź miecza kontrastuje ostro z nastrojem miejsca i uśmiechem wnoszonego w święte progi Niemowlęcia. W tej zapowiedzi kryje się już dyskretny przedświt milczenia Nazaretu, bólu Drogi Krzyżowej, cierpienia Golgoty, samotności długich matczynych przemyśleń.

Czy nie lepiej zrobiłby Symeon, gdyby nie psuł nastroju chwili i zrezygnował z zapowiedzi miecza boleści? Wbrew podobnym sugestiom, celem chrześcijaństwa nie jest jednak kolekcjonowanie podniosłych, nastrojowych przeżyć. Niesionej przez niego radości towarzyszy nieuchronnie ból, prawda podawana jest bez retuszów, promiennym chwilom zadziwienia towarzyszy gorzka zaduma nad złożonością życia. Gdybyśmy...