Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
W przyświątynnym gwarze, wśród radości wypełniającej serca pielgrzymów, w poczuciu życiowego spełnienia Symeona, do Maryi zostają skierowane tajemnicze słowa, które brzmią niczym zgrzyt żelaza po szkle. Zapowiedź miecza kontrastuje ostro z nastrojem miejsca i uśmiechem wnoszonego w święte progi Niemowlęcia. W tej zapowiedzi kryje się już dyskretny przedświt milczenia Nazaretu, bólu Drogi Krzyżowej, cierpienia Golgoty, samotności długich matczynych przemyśleń.
Czy nie lepiej zrobiłby Symeon, gdyby nie psuł nastroju chwili i zrezygnował z zapowiedzi miecza boleści? Wbrew podobnym sugestiom, celem chrześcijaństwa nie jest jednak kolekcjonowanie podniosłych, nastrojowych przeżyć. Niesionej przez niego radości towarzyszy nieuchronnie ból, prawda podawana jest bez retuszów, promiennym chwilom zadziwienia towarzyszy gorzka zaduma nad złożonością życia. Gdybyśmy chcieli ocenzurować je i usunąć to, co bolesne, odeszlibyśmy daleko od treści, które przekazuje Jezus w scenie ofiarowania. Nasze nastroje stawialibyśmy wtedy wyżej niż istotę ewangelicznego przesłania.
Chrześcijańskiego realizmu może nas uczyć choćby sędziwa prorokini Anna. W ludzkich kategoriach, jej znaczone cierpieniem i samotnością życie można by uważać za przegraną. W opisie św. Łukasza znamienne jest jednak to, iż przychodzi ona do świątyni "w tej właśnie chwili" (Łk 2, 38), kiedy wnoszony jest do niej Jezus. Potrzeba wielkiej wrażliwości serca, by nie roztkliwiać się nad naszą samotnością i zmiennymi nastrojami, lecz skorelować nasz czas z rytmem czasu nadchodzącego Zbawcy.
