Towarzystwo obecnie sprawujące w Polsce rządy na poziomie państwa (bo na poziomie gmin bywa inaczej) jest zajęte samowystarczalną kłótnią, która niczym perpetuum mobile już nie potrzebuje zewnętrznego paliwa. Nigdy nie było mnie stać na bilet wstępu do wyższej loży klasy gadającej, którym jest zdolność udawania, że zaskakują kogoś zdarzenia równie oczywiste, co następstwo pór roku. Jedyne, czego człowiek rozumny chciałby dociekać, obserwując finalne konwulsje partii, koalicji czy formacji ustrojowych, to zalążki czegoś nowego.

Trudno nawet orzec, czy kryzys pandemiczny raczej przyspiesza rozpad czy przedłuża trwanie. Warunki zewnętrzne, które przykładają ciśnienie do coraz mniej zamkniętego układu, są zaiste nietypowe. Świetnie to ujął twórca zabawnej etykiety wcale poważnych win, które winnica Miłosz spod Zielonej Góry wypuściła pod nazwą „pandemicznej bieli”, „...