Bóg odpowiedział: „Słusznie powiedzieli. Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty, i pouczę go, co ma mówić, a on powie im wszystko, co rozkażę”. Za apostołami wierzymy, że tym prorokiem, i kimś jeszcze nieskończenie więcej, jest Chrystus, a Jego obecność potwierdza „świeckie” życie, zwyczajny chleb, wino, woda, mowa, obrzęd, liturgia, a przede wszystkim to, jak Jezus zmienia naszą mentalność.

Mimo to Bóg nadal przeraża, choć trudno nam to przyznać. Rodzi się jak każdy człowiek, szuka schronienia w zagrodzie dla zwierząt i w sąsiednim kraju, Bóg kompromitowany, nękany, wydany na pastwę skorumpowanych polityków i kapłanów, wiszący na krzyżu, opuszczony prawie przez wszystkich, i na koniec umierający, wykrztuszający z siebie przerażające słowa: „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił”, po których nie wiadomo, czy postawić znak zapytania, czy wykrzyknik, czy może...