Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Jezus mógłby wtedy przecież spokojnie spacerować po wzburzonych falach, aby wyrazić Bożą potęgę kontrolującą wszystkie sytuacje, które rodzą zagrożenie i niepokój. Mógłby także patrzeć na rozszalały żywioł spokojnym okiem wytrawnego obserwatora, którego żadna burza nie wyprowadzi z równowagi. Tymczasem Jego głęboki sen musiał stresować Apostołów, gdyż wydawało się, że wyłącznie od ich wysiłków zależy przyszłość napełnionej wodą łodzi. Dlatego łatwo jest zrozumieć ich pełną trwogi reakcję.
W naszym nerwowym odreagowywaniu wielu zjawisk możemy czasem kierować pretensje nawet w stronę samego Boga. Nierzadko frustrujemy się i wyrażamy niepokój, że Bóg nie działa dostatecznie szybko, by wykluczyć sytuacje skrajnych zagrożeń. Z panicznym lękiem rozwijamy najbardziej pesymistyczne warianty przyszłych zdarzeń i wyrażamy obawę, że należymy do grona niewielu osób rozumiejących całą powagę sytuacji. On zaś pyta nas wtedy, jak przerażonych burzą uczniów: "Czemu jesteście bojaźliwi i małej wiary?" (Mk 4, 30).
Starając się znaleźć odpowiedź na to pytanie, uświadamiamy sobie, że tam, gdzie rozwijaliśmy prywatną teorię katastrof, zdroworozsądkowe lęki brały górę nad spojrzeniem wiary. Zbawiciel, którego jeszcze niedawno skłonni byliśmy podejrzewać o drzemkę, okazuje ostatecznie Swą zbawczą moc wyzwalającą z lęków. Teren domniemanej klęski okazuje się ostatecznie terenem nadziei odnalezionej po raz wtóry.
