Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Widocznie łudziłem się, może nawet oszukiwałem sam siebie, innych ludzi, a prawda jest taka, że Bóg wcale mnie nie powołał. Nie dał mi powołania i już! Podobnie mówi się o braku wiary. Nie wierzę, to znaczy chcę, ale nie mogę uwierzyć. Widocznie Pan Bóg poskąpił mi łaski wiary.
Zapewne bywa i tak. Widocznie również ateiści Panu Bogu są potrzebni i mieszczą się... - powiedzieć "w Jego planach" to za mało. A ponieważ Pan Bóg ma swoje sposoby docierania do człowieka, by nie niszcząc jego wolności, z nim się dogadać, co dla osób postronnych wcale nie musi być oczywiste, widoczne. Niemniej prawdą jest również, że człowiek nie naruszając wolności Boga, też ma prawo do dogadania się z Bogiem na swój sposób. Może więc jest i tak, że Boże wezwanie, zaproszenie, propozycja wcale nie musi do człowieka docierać w sposób mechaniczny. Bóg mówi, człowiek słyszy i przyjmuje tę propozycję lub odrzuca. Tak jakby człowiekowi pozostawało i musiało wystarczać tylko jedno wyjście, być posłusznym i w tym pokornym posłuszeństwie wytrwać.
Podejdźmy jednak do sprawy powołania od innej strony. Oto Bóg i człowiek, czyli dwie wolności, które nie tyle stoją naprzeciw siebie, co są ze sobą tak ściśle złączone, splecione do tego stopnia, że nie do pomyślenia jest oddzielenie jednego od drugiego. Jeden i drugi stanowią nierozerwalną całość, "jedno ciało i jedną duszę". Tak mocno do siebie przynależą, że nawet największa krzywda wyrządzona drugiemu nie jest w stanie tej jedności rozerwać. Dowód? Nasza ludzka umiejętność przebaczania.
Może więc z powołaniem jest tak, że przede wszystkim liczy się nasza chęć, pragnienie, tęsknota, nadzieja. Nasza, a zarazem chęć, pragnienie, tęsknota, nadzieja Boga, skoro On jest w nas, a nie obok, ponad, na zewnątrz, choćby nawet o tabernakulum czy sakramenty chodziło. Skoro nie wiemy, w jaki sposób ostatecznie Bóg dociera do człowieka, to tym bardziej winniśmy zwracać uwagę na naszą odpowiedzialność za nasze plany życiowe. One wcale nie muszą z natury być przeciwne Bogu. Po co wciąż przeciwstawiać boskie ludzkiemu, skoro i nasze "imiona zapisane są w niebie", jak nas wciąż zapewnia Jezus Chrystus. Kiedy zatem znajdziemy się w dołku i zaczynamy zbierać się do odwrotu, nie szukajmy od razu przyczyny naszego odejścia po stronie Boga. Przecież jest On w nas i nasze pragnienia też mogą być Jego pragnieniami. Warto więc pragnąć, mieć marzenia.
