„Kłaniam się nisko, Garibaldi blisko”. Fraszka tej treści, złowroga dla jednych, radosna dla innych, krążyła ponoć po warszawskiej ulicy w 1861 r., w szczycie spiskowego wzmożenia, którego choćby przyszło tysiąc apologetów (realizmu) i każdy zjadłby tysiąc pamfletów (Wielopolskiego), nic nie było w stanie wyhamować przed szybkim finiszem na Sybirze. Bezsprzecznie słowa margrabiego o tym, żeby panowie nie mieli żadnych złudzeń, pozostają słuszne przez dziewięćdziesiąt dziewięć procent polskich dziejów.
Sporo myślałem o Garibaldim, o tym upartym politycznym rozbójniku, notorycznym radykale, którego nieodpowiedzialna awantura na czele tysiąca gówniarzy miała zaiste państwowotwórcze skutki, opiewane z aprobatą w czytankach. Powód pierwszy był taki, że rzuciło mnie akurat w Piemont. Ale to wszystko nie było oczywiście bez związku z internetowym tam-tamem, który przynosił mi...