Studentka A.: „Pojawia się, gdy ­jestem na uczelni, nie znam ludzi (...); gdy czuję się niezauważona, ignorowana (...); gdy zawiodę się na ludziach, którym ufałam, przypomnę sobie o ludziach, których straciłam”.

Prof. Zofia Dołęga, psycholożka Uniwersytetu SWPS, badaczka samotności: – Żywi się często przeszłością i przyszłością. Była bolesna strata, deficyt, a jest lęk, że takie straty się powtórzą. Bywa więc, że się w nią osuwamy.

Studentka B.: „Zapewniam sobie bardzo dużo zajęć, aby nie mieć czasu na pamięć o samotności. Po ciężkim dniu łatwiej zasnąć, zanim zacznę płakać”.

Prof. Dołęga: – Może być emocjonalna, to ta najbardziej pierwotna. Może być społeczna, wtedy dotyczy relacji w grupie. I egzystencjalna: coraz więcej z nas czuje się samotnymi z tym, że świat staje się pozbawiony sensu, niezrozumiały, niesterowalny.

Studentka C. (cytaty za raportem z...