Smok starodawny zerwał się z łańcucha i opuścił Czeluść. Czterech Jeźdźców znowu spięło ostrogą rumaki – białego i wroniego, trupio bladego i tego barwy ognia. Bestia podnosi łeb, Wielka Nierządnica idzie w tany. Zaroiło się od Fałszywych Proroków, pełno ich jak ziaren piasku na morskim brzegu – a nie masz anioła, co zatrąbiłby na trwogę.

Otwórz oczy, drogi Piołunie, i patrz! Jak świat długi i szeroki! Udręczona przez człeka natura obraca się przeciw temu, który zbyt dosłownie potraktował wezwanie, żeby czynić ją sobie poddaną. Wojna skrycie podpełzła do granic, które po wiek wieków miały trwać w pokoju. Krew płynie ulicami, po których lać miał się wyłącznie szampan. Miało nie być murów, a mury rosną, rosną i rosną! Jednym niedobrze robi się już od kawioru, podczas gdy inni zdychają z głodu – historia zaś niezbicie dowodzi, że koniec końców ta konfiguracja skończyć się musi...