Trzynastu. Nie ma potrzeby – prawda? – żebym dopowiadał, co oni za jedni. Dostępne dziś informacje są sprzeczne i ktoś, kto chce się trzymać tylko rzetelnych źródeł, musi zaczekać, zanim będzie mógł coś wiedzieć „na pewno” o losie załogi Wyspy Węży. Ale na pewno w wymiarze symbolicznym ich słowa już zostaną na znak mocy, jaką mały może okazać dużemu. Każdy z nas potrzebuje czasem tej mocy zaczerpnąć, sięga wtedy do zasobów mitologicznej wyobraźni, żeby móc postawić się przeciwnościom losu. A szczególnie jej potrzeba, gdy los to konkretna, fizyczna napaść oraz kampania podłego zastraszania. Czołgu wierszem nie ustrzelisz, symbolu nie podłożysz jako miny, ale żeby zwalczyć strach, broń, którą Rosja potrafi kierować równie podle jak rakiety, trzeba, żeby ktoś w imieniu słabszej ofiary powiedział „idi na chuj!”. Z tą kadencją rytmiczną i bijącą zeń najczystszą siłą odmowy, którą...