Nie sposób jednak zapomnieć, że istnieje coś takiego jak łańcuch pokarmowy, którego ostatnie ogniwo to my, drapieżniki, śmiertelnie groźne dla wszystkich i wszystkiego, łącznie z własnym gatunkiem. O ile jednak nie ma sensu pytać rysia, jakim prawem zabija sarnę, o tyle człowieka zabijającego wołu, koszącego łąkę czy wymuszającego rozszczepienie jąder uranu i plutonu, jakim prawem to robi, pytać należy.

Wisława Szymborska pisze, że owszem, myszołów, pantera, grzechotnik, szakal, orka „nie wątpią o słuszności czynów swych”, aprobują „siebie bez zastrzeżeń (...) żyją jak żyją i rade są z tego”, ale ludziom taka niewinność nie przystoi: „Nic bardziej zwierzęcego / niż czyste sumienie / na trzeciej planecie Słońca”. Poetce sekunduje filozof Leszek Kołakowski: „Wyznajmy to: taka jest nasza codzienna filozofia, filozofia całkowitej niewinności jednostki, odrzucenie osobistej...