Nie chwytaj dnia, chwytaj Boga”, „Bóg sam wystarczy” – słyszymy z wielu stron. W takim razie, dlaczego ten najdoskonalszy Absolut zapragnął zostać człowiekiem? I czy rzeczywiście, stając się nim, „uniżył siebie”? A może przeciwnie, „wywyższył siebie”, udowodniając, że nie jest wyłącznie Bogiem zamieszkującym w słowach, nie żyje ponad światem, ale w świecie. Jeśli dzisiaj jedni cierpią, a drudzy nie posiadają się z radości z powodu stanu, w jakim znalazło się chrześcijaństwo, to być może jest w tym kryzysie palec Boży – Bóg dopomina się o swoje prawo do życia w świecie, a nie ponad światem. Bóg chrześcijan nie jest wszechmocnym do entej potęgi, wszechwiedzącym samotnikiem, który sam sobie wystarcza i niczego do szczęścia nie potrzebuje.

Prof. Aleksander Bańka, omawiając „krajową syntezę synodalną”, mówi: „Jest wiele zarzutów do tego, że księża często się alienują, że mają nie...