Pomijając tę przemożną potrzebę krytyki tutejszego rządu, która u red. Mancewicza ma charakter kompulsji, zastanówmy się nad językową osobliwością "potrzeby zbędnej". Zaspokajanie "niezbędnych potrzeb" nikogo nie razi, a jest to przecież wyrażenie obciążone pleonazmem, jako że "niezbędny" to, według słownika, "koniecznie potrzebny". "Potrzeba koniecznie potrzebna"? Co to za językowy potworek? Tymczasem w NKJP znajdę dziesiątki przykładów z tekstów nie tylko urzędowych, także publicystycznych. Niedaleko szukając, o "niezbędnych potrzebach" pisał redakcyjny kolega red. Mancewicza w Tygodniku [https://www.tygodnikpowszechny.pl/pracownicy-socjalni-bez-mocy-155798]. Nie wzbudziło to w swoim czasie naszego protestu (jak łatwo wpaść w manierę, nie?), ponieważ instynktownie zrozumieliśmy, że chodziło o odróżnienie potrzeb subiektywnych, niejako dających się relatywizować, od potrzeb dosłownie życiowych, jak powietrze, woda i jedzenie. Przypomnieliśmy tez sobie katechizmową prawdę o łasce bożej, która "jest do zbawienia niezbędnie potrzebna". Czemu zatem "potrzeby zbędne" nie były dotychczas popularne? Może dlatego, że zwykle nazywamy je zachciankami? Łatwo jednak mówić o zachciankach tzw. niższego rzędu, podczas gdy nazywanie zachcianką potrzeby pójścia na koncert symfoniczny, do muzeum lub do biblioteki wydałoby się nam (znaczy wam) prowokacją. Ale tak naprawdę jest, jeśli koszt zaspokojenia potrzeb tego rodzaju oznacza nie tylko koszt biletu plus ewentualnej państwowej dotacji. Niech się redaktor już nie czepia.

Nie stawiałbym znaku równości między zachcianką a potrzebą - zbędną czy niezbędną - wszystko jedno. Zachcianka to zachcianka, dla jednego to kufel piwa, dla drugiego jest on już potrzebą konieczną do jakiejkolwiek egzystencji. Media donoszą z oburzeniem, że pacjent objęty kwarantanną wychodzi do sklepu po papierosy i piwo. Gościa łapią i osadzają na dołku. Tam nauczą go poszanowania prawa i obowiązków obywatelskich, że dla takich pierdół jak fajki i piwo nie można narażać życia współobywateli. Jak zwykle gromkim bezrefleksyjnym głosem przyklaśniemy władzy, bo dla nas dymek z papierosa i piwko to zachcianka i zbędna przyjemność. I tak rolujemy sami siebie eliminując z życia zbędne zachcianki i potrzeby, stajemy się niewolnikami ludzi stanowiących co jest zbędne, a co niezbędne, co mogę, a czego nie, co z moją wolnością, możliwość wyboru. Czy gdyby temu fatalnemu pacjentowi zapewniono dostęp do jego niezbędnych potrzeb w szpitalu, łaziłby po sklepach? W moim szpitalu polikwidowano wszystkie pisuary, bo zatkane były bez przerwy petami, palący pokątnie pacjenci uruchamiają systemy przeciwpożarowe, zatykają kratki wentylacyjne i cuda wręcz wyprawiają by pokątnie zaspokoić swe nielegalne niezbędne potrzeby. Do niedawna były miejsca dla palaczy, wentylowane z popielniczkami, które regularnie sprzątano. Zachcianki i potrzeby przeciętnego rodaka nie oscylują w przestrzeni pójścia do teatru, czy kina proszę koleżeństwa. Nie oszukamy wirusa zachowując dwumetrowy odstęp od siebie na ulicy, co najwyżej unikniemy mandatu. Mając do dyspozycji test na obecność wirusa, wydawało by się, że mamy z górki. Logika podpowiada, jesteś chory, robimy test u ciebie w domu i izolujemy od ręki wszystkich, z którymi się stykałeś, czekamy na wynik, po trzech dniach już wiemy, puszczamy ludzi do pracy, albo zatrzymujemy w domu. To jednak tak nie działa, chorujesz musisz skomleć o zrobienie testu, potem czekasz na wynik, dziś to nawet tydzień, wynik pozytywny sanepid ustanawia kwarantannę dla osób zagrożonych. Przez tydzień masz czas na zrobienie zakupów i przygotowanie się na domowy areszt, musisz zamknąć i dopiąć wszystkie sprawy w pracy, bo z choinki się nie urwałeś, zadbać o potrzeby zbędne i niezbędne z zachciankami, by kwarantanna nie skończyła się rozwodem. Wirus jest idiotą, spokojnie poczeka na opieszałość i niekompetencję władzy. Myślę, że jak wszyscy diabli przestraszył się sankcji finansowych i obostrzeń jakimi nas zwykłych obywateli uraczono.