Nie była to jedyna taka eksplozja wrażliwości: w ubiegłym tygodniu na Wiejskiej prześcigano się w empatii, składano deklaracje, ustalano „optymalne” świadczenia, rekonstruowano przed kamerami budżet...
Zabrakło rozmowy na temat, którego jedynie fragmentem jest protestująca w Sejmie grupa oraz eksponowany przez nią wątek finansowy. Bo problem dotyczy na równi rodziców niepełnosprawnego 10-latka, opiekunów 30-latka i chorej na alzheimera 80-latki. Wszystkich łączy nierozerwalny związek z podopiecznym, 24-godzinny etat, nieprzespane noce. A także niewystarczająca pomoc – w przypadku opiekunów niesamodzielnych dorosłych tym bardziej niewystarczająca, że w ubiegłym roku tysiące z nich utraciło świadczenia (protestowali głównie za pomocą dramatycznych maili do dziennikarzy, bo... nie byli w stanie wyjść z domów).
Powiedzmy sobie szczerze: świadczenia zawsze będą „za niskie”, a...