W przestrzeni krystalizują się projekty, czas natomiast zawsze kieruje ku przyszłości i pobudza do tego, by iść z nadzieją”. Czyli przestrzeń jest tym, co już jest. Natomiast czas jest tym, co się dopiero zaczyna i dopiero w przyszłości zaistnieje pełniej, gdyż dzisiaj jest zaledwie przeczuciem, tęsknotą, marzeniem. Przestrzeń to historia, czas to przyszłość. To znaczy, że jak wszystko inne, czas też został zbawiony „ode złego” i działa na naszą korzyść. Prowadzi w przyszłość. Otwiera nowe możliwości, o których dzisiaj wiemy niewiele lub zgoła nic. O tej cudownej właściwości czasu, ocalającej przeszłość, rodzącej teraźniejszość i przyszłość, a w ostatecznym rozrachunku wieczność, przypomina kończący się Adwent.

Jako chrześcijanie nie czekamy przecież na przyjście Jezusa, nawet na drugie Jego przyjście, gdyż On już jest z nami bez przerwy. Gorzej z nami, my potrafimy z Jezusem...