Zaczęło się od wielkiej jubileuszowej fety, zakończyło się – niestety – stypą. Festiwal, nad którym od początku unosiły się rozmaite duchy (zwycięskie „Body/ /Ciało”, „Hiszpanka”), ale także dybuki („Demon”), czarownice („Noc Walpurgi”), a nawet krwiopijcze syreny („Córki dancingu”), ostatniego dnia zderzył się z rzeczywistością. Nagła śmierć Marcina Wrony – reżysera u szczytu formy, snującego plany, który swym ostatnim filmem wzbudził w Gdyni ożywione dyskusje – w wyjątkowo okrutny sposób dopełniła to, co podczas Festiwalu oglądaliśmy na ekranie. Jednocześnie wszelkie formułki podsumowujące tegoroczną imprezę w rodzaju „zwrot okultystyczny w polskim kinie” straciły powagę i sens.

Język śmierci

W trakcie gdyńskiej imprezy wiele mówiło się o tym, że rodzimi twórcy intensywnie poszukują języka, by mierzyć się z doświadczeniem choroby i umierania. Aż trzy...