Wtedy, w ciągu niespełna dziesięciu miesięcy 2011 r., przez świat arabski przetoczyło się tsunami protestów społecznych, które zmieniły region: w Tunezji, Egipcie i Libii (tu przy wydatnej pomocy NATO) obalono przywódców i przystąpiono do transformacji państwa. Odsunięto od władzy prezydenta Jemenu. W Maroku, Jordanii, a na mniejszą skalę w części państw Zatoki Perskiej rozpoczęto reformy demokratyczne. Hasła sprawiedliwości, demokracji, zmiany i nadziei zdobyły sobie obywatelstwo w świecie arabskim. W mediach zachodnich na czołówkach z rzadka gości jeszcze Syria, gdzie od marca 2011 r. trwa wojna domowa – jakby niedokończony, ostatni rozdział Arabskiej Wiosny.

PLUSY DODATNIE...

Nie sposób nie docenić dorobku Arabskiej Wiosny: region od dekad kipiał, autorytarne i skostniałe reżimy z trudem utrzymywały stabilność, w praktyce dostarczając jedynie paliwa...