MICHAŁ SOWIŃSKI: „Po piśmie” to Twoja najnowsza opowieść o końcu świata, jaki znamy?

JACEK DUKAJ: A jaki to świat znamy? Czyż wszyscy nie żyjemy już w świecie myślunku postpiśmiennego? W świecie przeżywaczy zanurzonych coraz głębiej w przekazywane im doświadczenia zmysłowe, których prawdziwość nie zależy od źródła – są prawdziwe, gdy szczerze przeżywane. Zanurzonych w doświadczenia i przeżycia niedestylowane do znaczeń, a zatem nieodwołujące się do nawyków wyrobionych w piśmie: wynikania, krytycznej analizy, operacji na ideach, logicznej spójności. Na co dzień mamy do czynienia z ludźmi, obyczajami i ogromnymi zasobami kultury wyrosłymi już z tego nowego myślunku.

Czyli czego właściwie?

Kultura, mentalność, wykształcenie – one wszystkie są pochodnymi jakiegoś myślunku: albo oralnego, albo piśmiennego, albo postpiśmiennego właśnie. Sposób...