Sto siedemdziesiątka szóstka z minimalnym spóźnieniem toczyła się po jednej z peryferyjnych dróg, na które trudno mówić „ulica”, bo to tylko wstęga asfaltu i równoległe pasy chaszczy wskroś obszaru hal fabrycznych i pofabrycznych na warszawskim Żeraniu. Wracałem tamtędy ze szparagami. Skoro zachciało mi się przepuścić część wypłaty na jałowe odżywczo łodygi po trzydzieści sześć za kilo, to chciałem, żeby były jędrne i nieprzesuszone. Ruszyłem więc do gospodarstwa ogrodniczego, które, oprócz jakości plonów tudzież megawatów dobrej energii emanującej z osób za ladą w sklepiku, ma też tę zaletę, że leży blisko, w zasięgu komunikacji miejskiej, co postanowiłem wykorzystać, żeby obniżyć ślad węglowy zachcianek obiadowych. I trochę, nie ukrywam, z racji odwróconego na lewą stronę snobizmu, żeby zyskać na moment eko-moralną wyższość wobec klienteli, która zapełnia parking potężnymi brykami...