Słowo Symeona wywołuje w naszych oczach niemal natychmiast obrazy, które współkształtowały naszą religijną wrażliwość, jak choćby przejmujące przedstawienie Smętnej Dobrodziejki od krakowskich franciszkanów czy z podkrakowskich Staniątek: Maryja, z siną twarzą, z milczącymi łzami na policzkach, z siedmioma mieczami utkwionymi w sercu – obraz, który z kolei przywołuje całą pasyjno-maryjną pobożność, skoncentrowaną na bolesnych doświadczeniach, jakich nie szczędziło Jej życie: od narodzin Syna w stajni po Jego haniebną śmierć na krzyżu.
Wiemy wszakże, że ani Symeon, ani również Łukasz (który zapisał jego słowa), nie mogli mieć tego obrazu przed oczyma. Żyli kilkanaście wieków wcześniej, nim się ukształtowała owa tradycja… Miecz wymierzony w stronę serca Maryi wywoływał w nich zupełnie inne konotacje, czerpane – rzecz jasna – ze Starego Testamentu.
Które? Trudno odpowiedzieć...