Bigos, popatrzmy, poza tym, że jest realnym skarbem narodu, jest celem, do którego wszystko zmierza. Jest takoż wyśnioną parabolą naszych rozumów i po wielokroć przywoływaliśmy tę potrawę, traktowaną przez nas w naszych znakomitych analizach czasem jako wypełniacz, ale też jako bezceremonialnie używane zastępstwo nauk wszelakich, nie tylko wyzwolonych. Jako synonim myśli tutejszej, nawet tej skrzydlatej. Bigos, ktoś tu teraz słusznie powie, nie jest rdzennie polskim wynalazkiem. Nie jest, to prawda, ale jakaż inna potrawa oddałaby lepiej i czytelniej zmieszanie wszystkiego ze wszystkim, jeśli idzie o pomyślunek, kojarzenie i kompozycję?

To pytanie retoryczne. Bigos jest po prostu najwygodniejszym, bo najczytelniejszym symbolem braku jakiejkolwiek dyscypliny, też umysłowej, znakiem anarchii, dowolności i pełnego miszmaszu oraz fiksum-dyrdum. Jest produktem – o czym zapominać...