Winrich Hopp, dyrektor berlińskiego MusikFest, układa programy koncertów z pieczołowitością muzykologa i przekorą filozofa. Wskazuje palcem nieoczywiste tropy, wydobywa z mroków niepamięci zapoznane dzieła i lekceważonych kompozytorów, zestawia dorobek twórców sprzed stu i więcej lat z muzyką najnowszą. Tym razem zmusił nas do refleksji nad agonią romantyzmu, ukazując śmierć tej epoki przez pryzmat partytur Gustava Mahlera, Carla Nielsena i Arnolda Schönberga. Estetyka romantyczna dogorywała w huku dział Wielkiej Wojny, której Mahler nie dożył; z którą Nielsen rozprawił się w swojej IV Symfonii, muzycznym peanie na cześć „nieugaszalnej” woli życia; którą Schönberg okupił dotkliwą niemocą twórczą. Wszyscy jakoś tam wyrośli z Brahmsa i Wagnera, każdy poszedł dalej swoją drogą. Mahler i Nielsen wypracowali niezależne systemy progresywnej tonalności, młodszy od nich Schönberg zrywał z...