Dolina strumienia, zwanego Marmurowym, to raczej potężny wąwóz, z trzech stron zamknięty stromymi ścianami. Wejście jest zarazem jedynym wyjściem: naturalna pułapka. Pośrodku kamiennych rumowisk - kilka rozlatujących się, drewnianych baraków; niektóre jeszcze z kratami w oknach. Dookoła porozrzucane narzędzia: kilofy, łopaty, nawet łyżki. Jakby czas stanął w miejscu.

U szczytu doliny, gdzie kiedyś przebiegała granica obozowej zony, zachowały się resztki ogrodzenia z drutu kolczastego i wieżyczka strażnicza. Pod wieżyczką - kawał szyny. Łagrowy gong wzywający na posiłki i apele?

"Kadar" w języku Ewenków, rdzennych mieszkańców Zabajkala, to skała, wielki kamień. Takie właśnie skaliste, pełne wąwozów i dolin o niemal pionowych ścianach są góry tego pasma. Dostępne tylko rzecznymi dolinami, pierwsi turyści zobaczyli je dopiero dwadzieścia kilka...