W chwili śmierci w 1944 r. miała 27 lat, ale nie znamy dnia, w którym ją zabito, i nie jesteśmy pewni, czy stało się to w obozie w Płaszowie, czy na dziedzińcu podgórskiego więzienia przy Czarnieckiego. Przed wojną wydała jeden tom wierszy, „O centaurach” (1936), po wojnie dzięki uporowi Jana Śpiewaka ukazały się jej „Wiersze wybrane” (1953). Minęły ponad trzy dekady, kiedy młoda poznańska polonistka powiedziała profesorowi Jerzemu Ziomkowi, że chciałaby napisać doktorat o twórczości Zuzanny Ginczanki i jej biografii. Profesor zgodził się w sposób dość nietypowy: „wybitny uczony i najlepszy nauczyciel wyrecytował natychmiast wiersz »Zdrada«”. Czyli wiersz Ginczanki zaczynający się od słów: „Nie upilnuje mnie nikt. / Grzech z zamszu i nietoperzy / zawisł na strychach strachu półmysią głową w dół – / O zmierzchu wymknę się z wieży...”.

Potem był opracowany przez Izoldę Kiec tom...