Dziś pisze się o Ginczance wiersze, śpiewa się ją, proponuje osobiste kanony jej poezji. W Krakowie, wokół domu na Mikołajskiej 26, z którego w 1944 r. wyprowadziło ją Gestapo, badacze i studenci organizują działania społeczne i artystyczne. Na samym domu kładą tablicę poświęconą jej pamięci.

Sto lat

Po wojnie żyła we wspomnieniach, antologiach, rozmowach. W 1953 r. wybór jej wierszy ukazał się w Czytelniku, zaś w 1980 r. w czytelnikowskiej serii miniatur. Lawinę ruszyły dopiero prace Izoldy Kiec z początku lat 90. – ustalona przez poznańską badaczkę biografia poetki i edycja wierszy. Potem film dokumentalny Joanny Strzemiecznej, studium Agaty Araszkiewicz. Coraz więcej chcieliśmy dowiadywać się od przyjaciółki Zuzanny, mieszkającej we Francji doktor Ludwiki Stauber i jej córki Marii.
Aż coś się stało naprawdę. To coś najtrafniej wyrażali...