Oczywiście nie jest tak, że siedzimy gdzieś w kącie, płacząc nad naszymi brakami. Wiemy przecież dużo o literaturze i niemal wszystko o cukrze, znakomicie też orientujemy się, że zarówno jodyna, jak płyn Lugola są cieczami zdatnymi do picia. Mamy pełne biblioteki, zapasy cukru po starych cenach i jodyny po nowych. Nasze opinie i odruchy, gdy idzie o picie jodyny, są zgodne, a cukier wszystkim nam po równo był słodszy, gdy go nie było. Trud pracy atomistów kojarzy się nam z jodyną właśnie, a jej smak przywołało ostatnio pytanie, które rzucił profesor Mielczarski w kierunku profesora Turskiego w studiu telewizyjnym: "Kto panu dał tytuł, wieśniakowi jednemu?", po czym padło słowo, którego używaliśmy ongiś, i używamy nadal, gdy zamiast cukru na półkach widzimy sól.

To, co nas cofa ku dawnym reakcjom, łaknieniom i smakom, nie dzieli nas, a łączy. Naprawdę. Dzielą...